สิ่งที่เป็นตัวแบ่งแยกระหว่าง "ผู้นำที่ลูกน้องรักและเคารพ"
กับ "ผู้นำที่ลูกน้องไม่ชอบหน้าและเอาไปนินทาลับหลัง"
คือศิลปะในการ "ตำหนิ" นั่นเอง
แน่นอนว่าในฐานะผู้นำ หลายครั้งเราจะเห็นความผิดพลาดของลูกน้อง
ได้ชัดเจนมากกว่าตัวเขาเอง แต่อย่างที่รู้กันดีว่า
ในโลกนี้ไม่มีใครชอบถูกตำหนิ
ดังนั้นเราจึงต้องฝึกวิจารณ์อย่างมีศิลปะ
ด้วยการวิจัยและวิเคราะห์ หาสาเหตุที่แท้จริงของความผิดพลาดให้เจอเสียก่อน
แล้วจึงหาทางออกที่ดีที่สุดให้กับลูกน้องต่อไป
โดยไม่ทำให้เขารู้สึกต่ำต้อยด้อยค่า
ในขณะที่การ "ด่า" คือการโจมตีไปที่ "ตัวตน" ของเขา
ซึ่งมีแต่จะสร้างความเจ็บแค้น โดยไม่ก่อให้เกิดความเข้าใจ
และยังไม่จุดประกายให้เขาปรารถนาที่จะพัฒนาตัวเองจากภายใน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น